Voor mij is jazz onlosmakelijk verbonden met haar wortels in bars en danstenten. Met vreugde, humor, drijvende swing en rythmisch meetikkende schoenen. Dansen. Sommige contemporaine jazz is voor mij loodzwaar, het wil zich profileren als een nieuw soort klassieke muziek. Zou het er mee te maken hebben dat de meeste jazz musici van nu  het conservatorium hebben doorlopen? Nauwelijks.  Bij de avant-garde muziek van Michiel Braam, Benjamin Herman en Anton Goudsmit vind ik die spannende vreugde van de jazz altijd. Ze swingen de pan uit en vermaken hun fans ondanks hun conservatorium diploma’s. Dat soort lui noemen we cats.

In Frankrijk trekken jazz stijlen uit vroeger tijd, waaronder ook de zigeuner jazz, nog steeds volle zalen met bevlogen kinderen en kleinkinderen van de generaties die in de vijftiger jaren achter Sidney Bechet, Claude Luter en Stéphane Grappelli aanliepen. Op het jazz festival in Marciac, bijvoorbeeld. De meest bekende Franse jazz violist van nu heet Didier Lockwood. U kunt hem regelmatig zien op Mezzo. In 2008 lanceerde hij tijdens een concert in Marciac zijn toen 17-jarige leerling, de Frans-Ierse Fiona Monbet. Onthoud die naam. In het stuk dat volgt ploft u midden in haar verhaal. Na een stukje rythme chorus wordt het spannend. De jonge kat gaat een duel aan met haar leermeester. Ze is een buitengewoon talent.