Korte tijd later correspondeerde hij met een zwartharig Amerikaans meisje van zijn leeftijd. Hij had haar toevallig ontmoet in de stad. Zij stuurde hem boeken die ze gelezen had. Other Voices Other Rooms van Truman Capote. Hij las die stemmen maar hoorde ze niet.

Het schrijven met haar was spannend. Hij liet haar brieven en pakjes Poste Restante komen. Zijn meestal tevergeefse gang naar het oude postgebouw met hoge eikenhouten ramen en loketten was een belevenis. Het gaf hem een onvervuld verlangen dat hem nooit meer zou verlaten. Zijn brieven stuurde hij c/o American Express, Paris. Zoals Hemingway, had ze hem toevertrouwd. Zij ging daar regelmatig haar post ophalen, want ze doorkruiste een paar jaar Europa, met haar steenrijke grootmoeder. Ook stuurde zij hem The Summing Up van Somerset Maugham. Maar bij hem viel er niets op te sommen. Dat had ze gauw door. Hij vernam niets meer van haar. Zij zou zijn leven veranderd kunnen hebben, want ze was erfgename van de Pepsi Cola familie.

Het werd tijd voor de studiekeuze. Zijn vader sprak over de wederopbouw van zijn land en besliste dat de toekomst voor hem lag in de techniek. Techniek? Zijn land?  Daarin was hij reeds sinds zijn geboorte een vreemdeling. Alleen in zijn dagdromen voelde hij zich thuis. Hij dacht aan het va-et-vient in de American Express op de Champs-Élysées en besloot om Frans te gaan studeren. Tot definitieve ontzetting in het ouderlijk huis. Hij werd de deur uitgezet.

Hij zou ze nooit meer terugzien. Het ei X was wedergeboren, bekwaam tot alle goed en ganselijk geneigd tot enig kwaad.