Ik had vroeger weinig tijd om verhaaltjes aan mijn kinderen te vertellen. Nu ik die tijd wel heb, hebben zij geen tijd meer om te luisteren want ze zijn in dezelfde situatie als ik vroeger. Daarom blog ik.

Een van mijn zoons, een frisse dertiger, hij die vreest dat hij niet zo’n goed geheugen heeft als ik maar bij de juiste associatie altijd blijkt geeft van een olifantengeheugen, vroeg mij gisteren: ‘ik heb eigenlijk geen tijd maar omdat je zo aandrong heb ik eindelijk je blogs gelezen. Waar haal je dat allemaal vandaan?’ Hij dacht zeker dat mijn ideeën spontaan opborrelen uit mijn onderbewuste, als een moerasgas zoals Godfried Bomans het eens uitdrukte.

Het antwoord dat ik hem gaf was geïnspireerd op dat van een oude tuinman. Ik was eens op cursus in Engeland en stond in het weekend te kijken naar bowling. Dat maffe spel (vond ik toen) van mensen in hagelwitte kleding ontrolde zich op een gemanicuurde bowling green die eruit zag als een splinternieuw biljartlaken.

Ogenschijnlijk een plat horizontaal vlak maar volgens mijn vroegere Engelse lerares Nel Schokking (bijnaam Miss Shocking) gewalst tot een pyramide, de top een paar cm hoger dan aan de randen. Niet te zien als je het niet weet. Als je het weet ook niet. Naast mij stond een Amerikaan, hij zei tegen de oude greenkeeper: ‘wonderful, zoiets ga ik thuis ook aanleggen, heb je nog tips?’

De man trok aan zijn pijp en antwoordde: ‘You mow’em and you roll’em’.

‘Is that all?” vroeg de Amerikaan.

‘Yes’, zei de tuinman, ‘and you keep on doing that for the next 400 years.’