mijn vrouw

Er zijn vrouwen in mijn leven geweest die ik nooit zal vergeten. Niet dat ik met hen iets gehad heb waarover mijn vrouw zich druk zou moeten maken. Onvergetelijk om redenen subtieler dan overspel. Zo liep ik eens een Italiaans restaurant binnen met de vijfentachtigjarige Engelse weduwe van een Italiaanse graaf. In het zuiden van Engeland, waar ze woonde op de rand van een klif. Het is de enige keer dat ik haar heb ontmoet. Ik zocht iets in haar archief over een Nederlandse schrijver van vroeger. We reden naar dat restaurant toe in haar oude auto die door duct tape bij elkaar werd gehouden. Ze reed als een duivel. Al die details, ofschoon volstrekt waar, doen niet terzake. Ik geef ze toch, want zo zie ik haar weer even voor me. Mijn vrouw was er bij, ze kan alles beamen. Bij binnenkomst van de Trattoria had ik de weduwe galant bij de arm. Ze zei zachtjes:

‘It has been a long time since I went out with a man in a hat’.

Dat raakte me in mijn hart. Op dat moment maakte me het niet uit of die vrouw 20 of 85 was. Toch vond mijn vrouw het niet erg. Ze is tien jaar jonger dan de Engelse en ze kon haar zien. Een andere keer stuurde ik zonder bijgaand commentaar een boekje terug aan een een tweedehandsboek-handelaarster in Marseille. Ik had het boekje dubbel, vandaar. Ik schreef haar adres op de envelop. Met mijn vulpen. Ik kreeg een email terug met de opmerking dat ik een généreuse handschrift heb. Mijn vrouw vindt dat niet leuk. Want ze vermoedt dat die handelaarster tien jaar jonger is dan zij en ze kan haar niet zien. Weer een andere vrouw kwam ik onlangs tegen bij een trouwreceptie. We hadden elkaar meer dan dertig jaar niet gezien. Mijn vrouw was erbij, ze kon haar zien. Zelfde leeftijd als zij. Ze kan beamen wat die vrouw toen tegen me zei:

‘Jan! Je ziet er veel leuker uit dan vroeger, je lijkt wel een schrijver, of zo.’ 

Mijn vrouw denkt nog steeds na over dat ‘of zo’. Ik zal U op de hoogte houden over eventuele verdere ontwikkelingen. Overigens, ook zij vindt mij wel leuk in die hoed.